Moja prywatna " akademia ku czci " :))

- " Premier składa życzenia nauczycielom. Z okazji Dnia Edukacji Narodowej Donald Tusk w wystąpieniu opublikowanym w internecie zwrócił się do wszystkich pedagogów oraz pracowników oświaty. - To wy codziennie decydujecie, jacy będą przyszli Polacy -powiedział Tusk. " -

Powyżej cytat z Netu, w którym, jak co roku w dniu 14 października,oficjalne czynniki państwowe podkreślają rolę nauczycieli - wychowawców w życiu społecznym.

W moim 6-letnim epizodzie pracy w charakterze nauczycielki

języka polskiego to święto zwane było " Dzień Nauczyciela"

i chyba nadal tak się potocznie - bo krócej, zwykło mówić. 

Z własnego doświadczenia wiem, jakie są blaski i cienie tego zawodu, aczkolwiek różnie przeżywają i oceniają  to sami jego wykonawcy i reszta społeczeństwa - z uczniami oraz ich rodzicami, przede wszystkim.

Kiedyś, szukając materiałów repertuarowych na akademię okolicznościową,  znalazłam w jakimś pisemku młodzieżowym

wierszyk nieznanego ( chyba? ) autora pt. "Straszny sen "

i w pełni pamiętam tylko jego pierwszą zwrotkę, którą tu przytaczam :

" Przyśniło mi się raz wieczorem,

(wiecie, jak to we śnie bywa czasem...)

że byłem Panem Profesorem...

i że uczyłem ... NASZĄ KLASĘ "

Dalsze zwrotki ( w sumie kilka ich było )przedstawiały różne koszmarne sytuacje, w jakich może się znaleźć nauczyciel, wkraczając do klasy rozdokazywanych uczniaków, np.latające papierowe kule, gąbki do tablicy  - " zamiast kredy kawałek mydła", "na tablicy portret - karykatura".

Naprawdę nie pamiętam już innych szczegółów  niekomfortowej sytuacji z owego wierszyka o koszmarnym śnie ucznia, który , oczywiście, z ulgą konstatuje na koniec, że to TYLKO SEN, STRASZNY SEN...

Ostatnia zwrotka zawierała, niewątpliwie,jakieś mądre wnioski o zrozumieniu roli PANA PROFESORA i wyrazy wdzięczności - ale , niestety, nie zacytuję, bo nie pamiętam. Na szczęście, nieznano jeszcze w moich nauczycielskich czasach tak ekstremalnych wydarzeń, jak współczesne obecnie przypadki: zakładanie kubła na głowę na środku klasy, pobicie nauczyciela, niszczenie jego samochodu ...itp.

Pisząc tę notkę,chcę podkreślić mój podziw dla wszystkich wytrzymujących psychicznie, a nawet zadowolonych z wykonywania tego ważnego, lecz trudnego zawodu - a przede wszystkim jego czynnych,a także emerytowanych przedstawicieli wśród piszących blogi. A wydaje mi się, że to bardzo pokaźna grupa tzw.blogosfery.

MOJE UZNANIE i wiele satysfakcji na co dzień !